Sunday 29 January 2012

Đẹp hay lạ, bạn chọn đi !




Hồi xửa xưa, khi thầy cô khuyên nhủ bạn “Con không nên làm như vậy nghen”. Bạn nghe lời răm rắp, vì nếu rống cổ cãi lại thì hàng tuần ba mẹ bạn sẽ có cơ hội uống trà đàm đạo cùng các bậc Hiệu trưởng Hiệu phó đáng kính.

Nhưng đến từng tuổi này, thời thế đã đổi thay, trường đời không còn đơn giản như trường học, khi bạn nghe ai đó hăm dọa “Chỉ có mấy đứa ngu mới làm chuyện thế này”. Bạn nghe, bạn hiểu, bạn tiếp thu. Nhưng sự thách thức đầy mời gọi này sẽ khiến bạn thực hiện cái chuyện đó bằng mọi cách. Đến khi thấy trước mắt hậu quả, bạn chỉ biết cay đắng gật gù  “Ừ công nhận mình ngu thiệt”. Điều hay ho là, chỉ khi chính miệng nói ra câu đó, bạn mới thật sự lĩnh hội được bài học cho chính mình.


Có những bài học bạn phải lặp đi lặp lại câu đó mấy lần mới thực sự đúc kết được. Và cũng có những loại bài học lấy đi của bạn cả 10 hay 20 năm để có thể phát ra được cái câu vỏn vẹn 6 chữ đó. Kinh nghiệm sống của mỗi người hơn thua nhau ở những lần phát ra câu “Ừ công nhận mình ngu thiệt” đó.

Vì vậy đừng quá áp đặt những quyết định của bạn vào người khác. Nếu bắt buộc người ta làm theo một phương án nào đó sẽ có 2 kết quả
  1. Nếu cách đó mang lại hạnh phúc cho họ. Vậy thì quá tốt. Ai cũng vui mừng. Nhưng một điều đáng sợ hơn, từ đó nó trở thành bàn đạp cho một cuộc đời sống bám víu trên những quyết định của người khác
  2. Nếu cách đó mang lại đau khổ cho họ. Người khuyên đau khổ một vì bị chửi. Người trong cuộc đau khổ mười khi quằn quại vì bị xúi dại. Và họ chẳng rút ra được bài học nào khác ngoài sự căm phẫn đó.
Bởi vậy khi bạn thật lòng quan tâm đến một người nào đó, hãy phân tích từng sự lựa chọn cho họ và đặt cái quyền chọn lựa vào tay họ. Dù sau này họ có đau khổ đi chăng nữa, ít nhất họ cũng đã cảm thấy mãn nguyện vì đã làm chủ được cuộc đời của họ.

Nói thiệt tui thấy cái việc phải thay đổi vì một ai đó rất buồn cười. Giả sử một người không thể chấp nhận những tính cách của bạn thì người đó không đáng để bạn phải quan tâm. Mỗi cá nhân là một thực thể, phạm trù khác nhau, không ai giống ai. Chúng ta không phải là một con robot được lập trình theo một phần mềm nào đó. Và có một điều tui tin chắc hơn nữa là không có khái niệm rạch ròi giữa đúng và sai. Chỉ là cách sống của bạn có phù hợp với cái xã hội đó hay không. Và nếu tự thấy mình không thích hợp, tui thà đi kiếm một nơi nào đó có thể chấp nhận bản thân mình hơn là phải thay đổi tính cách đã vốn có.Tất nhiên thay đổi để hòa nhập là một điều tất yếu của con người để tồn tại. Nhưng hãy làm cách nào thay đổi để không mất thương hiệu cá nhân.

Mỗi quyết định mà bạn tạo ra đều hình thành nên con người bạn sau này.Cứ sai rồi sẽ đúng. Đừng để những ý kiến của người khác chi phối cuộc đời của bạn. Đừng mong chờ mọi thứ sẽ tốt đẹp. Hãy cứ tưởng tượng nếu mọi thứ xung quanh đều tốt đẹp, thì cái lạ mới là cái làm người ta ấn tượng và nhớ dai nhất.

Snapshots of the House as of 1/28/12





Saturday 28 January 2012

Capitulo 4 / Cam


4

-Diablos, Jacob.-me levanté de un salto, pero mi mejor amigo ya estaba levantado y miraba la arena con detenimiento.-¡Hey! ¿Qué diablos estás haciendo?

-Se fue hacia el bosque.-anunció a modo de respuesta, e hice una mueca.

-¿Al bosque?

-Así es.-Jacob se acercó, tomó mi mano y me jaló, caminando rápidamente dirigiéndose al bosque.

-¡¿Me llevas ahí?!

-¿Quieres encontrarlo o no?

Por alguna razón parecía tan o más preocupado que yo.

-¿Qué ocurre?-le pregunté mientras entrábamos a zancadas en el bosque.

Jake no quiso contestar y te dio mala espina. Pero él continuó buscando por todos lados. Lo imité.

-¡Dean!

-¡Deeaan!-llamábamos a toda voz.

Se me descompuso el rostro cuando no lo hallábamos. Jacob notó mi preocupación al instante. Nos miramos un segundo y entonces él tomó mi mano y la apretó, así como diciéndome: “Todo irá muy bien”. Le devolví el apretón y continuamos buscándolo cada vez más internados en el bosque.
Caminamos unos metros más tan solo cuando de repente Jacob arqueó la espalda y agudizó el oído.

-Ah, no.-gemí.

-Me llaman.-informó confirmando lo que yo ya suponía. Asentí.

-¡Pero, Dean…!

-Volveré, Camie.-me miró fijamente y evité una mueca.-Aprovecharé de buscarlo… de esa forma. Cam, si me llaman debe ser por algo…

-Ya, ya. Yo entiendo.-murmuré.

Se inclinó y besó mi frente.                                       

-Quédate por el bosque.-dijo al final, luego de dio media vuelta y se perdió entre unos árboles.

“Qué tonto…” pensé tragando saliva “Tiene una emergencia y me dice que me quede aquí…”

Froté mi brazo izquierdo y seguí buscando a mi hermano. Aquí, nada. Allá, tampoco. Cada vez me colocaba más intranquila. No había rastro de Jacob y de Dean tampoco, y todo estaba en un silencio un tanto escalofriante.
A mi lado, se escuchó una hoja crujir. Me giré hacia ese lado y con el miedo a flor de piel, traté de ver qué había.

-¿Cam?

Del árbol más cercano salió mi hermanito, limpiándose las rodillas de tierra.

-¡DEAN!

Corrí hacia él y lo tomé en mis brazos. Él me miró sorprendido, pero sonrió.

-¿Qué te pasó?-le pregunté mirando sus manos llenas de tierra.-¿Te caíste?

Asintió muchas veces, mirándome.

-Vi a Edward, Cam. Y traté de seguirlo porque no estabas y Jacob tampoco.-me dijo y lo miré extrañada.

-Edward.-repetí.-Dean, ¿Estás seguro?

-¡Sí!-sonaba muy convencido.

-…Está bien. No importa.-Entonces lo abracé estrechamente.-Oye Dean, nunca más vuelvas a perderte así.

-Fueron ustedes los que se perdieron.

Reí escuchándolo y besé su frente.

-¿Y Jacob?-preguntó de pronto.

-Hum…-miré a mi alrededor con una mueca en el rostro.-Fue…

-¡CAM!

Apareció justo delante de nosotros. Estaba cansado, seguramente se había venido corriendo. Dejé a mi hermano en el suelo y fui rápidamente hacia él.

-¡Jake! ¿Qué ocurrió?

-Todo bien…-dijo entre jadeos.-No…pasó…nada.

-Jacob.-interrumpió Dean y ambos lo miramos.-¿Viste a Edward tú?

-Dean, no es el momento…

-No, espera. Dean, ¿Lo viste?

-Si…
Jake lucía preocupado. Arrugó el ceño y me miró.

-¿Y ahora qué?-pregunté en un suspiro.

-Tenemos que irnos. Tengo que contarte algo…¿No pasó nada mientras te quedabas aquí?

Sacudí la cabeza.

-No debí decirte que te quedaras.

-¿De qué otra forma habría encontrado a Dean?

-En otra situación, si te digo que te quedes en el bosque, no lo hagas, aunque te lo pida.

-Me dirás: “¡Júralo, Cam!”.-repliqué.

-No me escuches.-repuso y sonrió.

Me reí.

-Estás loco.

-Y tú también. Ya vámonos…Ven Dean.-tomó mi mano y Dean tomó la otra que me sobraba.


Ya era de noche. Dean dormía y con Jacob nos sentamos en el sillón, igual que en la tarde, completamente a oscuras pues ninguno tenía ánimos de ver la TV. Había un silencio que nadie quiso romper, estaba todo muy tranquilo. Empecé a cabecear, a la vez que mis párpados parecían pesar kilos y kilos. Jacob me vio y sonrió para sí mismo.

-Te estás durmiendo.-susurró divertido.

Pestañeé intentando aclararme y sacudí la cabeza.

-No, no.-me apresuré a decir.-Tienes que…-un bostezo me impidió continuar.-…contar las cosas.

Jacob rió y me abrazó de lado, estrechándome.

-Ya te lo diré mañana.-trató de asegurarme.

Sin poder evitarlo, mis ojos se cerraron.

-Lo estás alargando mucho.-murmuré quejándome.

-Te lo voy a decir.-prometió y empujó un poco mi cabeza para que quedara recargada entre su pecho y hombro.

Iba a añadir algo más, pero no pude resistirlo más, no opuse ningún esfuerzo para cambiar mi posición y me dormí.

Abrí los ojos muy temprano en la mañana. Las cortinas estaban abierta y el sol me había hecho despertarme, daba directamente en mi cara. Me estiré lo más que pude, con mucho sueño. Y entonces me fijé en mi alrededor, ¿Cómo había llegado a mi cama? Lo último que recordaba fue quedarme dormida en el sofá…abrazada de Jacob.
Sacudí la cabeza confundida y quizás también algo ruborizada y me levanté de la cama dejando toda la ropa desordenada. Me miré y vi que seguía con la ropa del día anterior.
Tenía que haber sido Jacob, de seguro. ¿Cuándo se había ido?
Bajé las escaleras. Entré a la cocina, porque había oído a mis papás. Ambos preparaban el desayuno y Dean sentado en la mesa que había al centro, aburrido.

-Hola…-saludé en voz baja.

Dean sacudió su mano y mi mamá me miró por encima del hombro.

-¡Hola!-parecía alegre.

Le devolví la sonrisa que tenía.

-Vamos, siéntate a desayunar.

Le hice caso a la vez que mi papá se sentaba junto a mi.

-Hola papá.

-Cam.-creo que sonrió.

Ahí aproveché para preguntar:

-¿Nadie…Nadie ha visto a Jacob?

-¿Jacob? No.-contestó mamá.-¿Iba a venir?

-No… Olvídenlo.

Fue un desayuno muy rápido. Preguntaron qué tal había ido el Viernes y el Sábado con Dean, contesté que todo perfecto. Claro, saltándome el tema de que Dean se había perdido allá en La Push. Dean tampoco dijo nada sobre lo ocurrido y me pregunté por qué.
Volví a mi habitación, preguntándome si a Jake se lo había tragado la tierra. Estaba hecha un desastre. Recogí algunas cosas con flojera y subí la ropa de la cama, aunque no la hice. Y entre todo eso, voló un papel. Lo recogí para tirarlo al papelero pero tenía algo escrito:

“Créeme, no te iba a despertar, estabas adorablemente dormida. Lo siento por irme pero es por la emergencia de ayer… Luego te cuento.
Luego te contaré las otras cosas ;) – Jake”

Me reí. Debió dejarlo en algún lugar visible, no escondido por ahí. Lo dejé encima del velador y me senté en la silla del escritorio con el celular en la mano. Le mandé un mensaje a Max, y lo dejé a un lado. Luego me levanté, pero no salí ni nada. Me tendí en la cama y cerré los ojos, con el oído agudizado por si el celular vibraba.
Fue muy raro. Había dormido bastante el día anterior pero aun así, volví a quedarme dormida.

---------------------------------------------------------------o-------------------------------------------------------------
-¿Cam?-susurró alguien en mi oído. Gruñí, un poco inconscientemente.-¡Cam!

Me zarandeaba. Abrí los ojos y pestañeé varias veces. Aun había sol. Me giré para ver quién era.

-Dean.-murmuré somnolienta.-¿Qué pasa? ¿Qué hora es?

-No sé.-contestó.-Pero tocan el timbre, y mamá y papá salieron.

Me incorporé lentamente mientras hablaba y asentí.

-¿Sabes dónde fueron?

Sacudió la cabeza.

-¿Preguntaste quién era?

-No me acerqué a la puerta.

Me levanté estirándome y miré la hora. Las 17.00.
Bajé las escaleras con Dean pegado a mis talones y por la ventana miré quien tocaba.
Ese auto era inconfundible. Abrí la puerta de un tirón, con confusión.

-Hola, Cam.-dijo Edward.

-¿Edward?-pestañeé.-¿Qué haces aquí?

-¿Puedo entrar?-preguntó ignorándome y miró por el hueco entre del marco de la puerta y yo.

-Claro…-me hice a un lado dejándolo entrar. Entró y cerré la puerta.-¿No me dirás qué haces aquí?

En ese instante Dean salió de detrás de mí  corrió donde Edward.

-¡Edward!

-Hola, Dean.-saludó él con una sonrisa visiblemente falsa. No estaba de humor, se notaba, pues Dean y él normalmente se llevaban… bien.

Fui donde ellos y me senté enfrente de Ed. Dean se encaramó al sillón de Edward y cuando ya iba a preguntarle por tercera vez qué diablos hacía aquí, Dean intervino:

-¿Qué hacías en el bosque ayer Edward?-lo miraba con real curiosidad. Edward se quedó muy quieto y pasó su mirada de mi a Dean.

-No estuve en el bosque ayer.-dijo pausadamente. Volvió a fijar su mirada en mi.

-Pero Edward…-insistió mi hermanito.-Yo te vi. Y Jacob, también.

-Déjalo, Dean.-dije y Dean me hizo un puchero. Luego lo entrevistas, ¿Si? Porque aun no me dice qué hace aquí.

-¿Así que es tu turno de entrevistarme?-Edward alzaba las cejas burlón.

-Y sigues ignorándome.-rodé los ojos.

Edward se rió y asintió.

-Okay, okay. Quería preguntarte algo de Max.

-¿Max?-repetí con sorpresa.

-Sí…¿La has visto?

Negué con la cabeza.

-Desde ayer, después de almorzar.-contesté.

-Hum, ya veo. ¿Está bien?-preguntó algo rígido.

-Sí, supongo…-quedé pensativa.-Le mandé un mensaje de texto, pero no respondió.

-¿Entonces no has sabido de ella?

-La que iba a entrevistar aquí soy yo.-aclaré.

-No veo que tengas muchas preguntas.-replicó Edward.

-Sí que las tengo. Aquí va una: ¿Por qué tanto interés sobre cómo está Max?

-No la veo hace tiempo.-dijo rápidamente.

-La viste ayer.-puse los ojos en blanco.

-Antes de ayer.-corrigió y luego frunció el ceño.

Lo miré como diciéndole: “¿Es enserio?”

-¿Tampoco has visto a “Jacob Black”?-preguntó ignorando mis gestos.

-De ayer en la noche.-alcé los hombros.

Edward entrecerró los ojos observándome.

-¿Cuándo los volveras a ver? A Max y a Black.

-Por favor, Edward.-lo fulminé con la mirada.-¿Te digo la hora? ¿El lugar? Además, vamos a la escuela juntos. ¿Cómo que cuándo?

-Black no va al mismo instituto. Y podrías ver alguno de ellos en lo que resta del día.-añadió.

¿Qué tanto te interesa, de todos modos?-pregunté menos molesta.

-Pues nada.

Nos miramos unos segundos.

-Me estás mintiendo.-dije al fin.-Algo quieres saber.

-Sí, algo quería saber.-admitió Edward.-Quería saber si tú sabías algo.-se levantó. Hasta Dean lucía confundido.-Pero parece que no.

-¿De qué estás hablando?-me incorporé a su vez.

-Y así lo confirmas.-comentó.-Bueno, me tengo que ir.

-Aun no te vas, ¡Dime de qué hablas!

-No lo sé, ¿De qué hablas tú?

-Muy gracioso.-repliqué.

-¡Edward!-Dean se subió al respaldo del sofá.-¡Vamos! Dime por qué estabas en el bosque ayer. ¡Me ignoraste!

-Yo no estaba allí.-aseguró ahora algo más calmado.-Nos vemos pequeño Dean.

Revolvió el cabello de mi hermano y se dio media vuelta.

-¿Y yo?-resoplé.

-Adiós Camie.-rió Edward mirándome por encima de su hombro. Él  mismo abrió la puerta y se fue cerrándola con un golpe suave.

-¿Desde cuándo Edward está así de insoportable?-le pregunté a Dean retóricamente pero él sólo dijo:

-Yo lo vi ayer.-parecía decepcionado.

-Ven, subamos.-dije en el pie de la escalera.

Arriba Dean se subió a la cama, más desordenada que nunca y me miró todo el rato.

-¿Qué es lo que Edward dice que no sabes?-preguntó inocentemente mientras yo abría el notebook encima del escritorio.

-No lo sé, Dean, de eso se trata: no lo sé.-contesté aburrida. Tenía la sensación de que aquí todos me ocultaban algo. No sería extraño que hasta Jeremy, el hermano de Max, viniera a preguntarme qué no sabía.

Dean se quedó dormido mientras yo veía si tenía alguna notificación de los desaparecidos, pero no había nada. Cerré el notebook y me giré en la silla observando a mi hermanito dormir.
Estaba muy harta. Jacob me debía decir como cinco cosas y alargaba y alargaba el plazo. Y Max, buenno. No sé bien si ella me escondía algún secreto.

“Yo le oculté lo de Jake” pensé.
Me recosté encima del escritorio cerrando mis ojos. La verdad es que desde la mañana tenía la esperanza de que Jake apareciera. Pero no lo hizo. No aun.
No podía quedarme dormida, pero estuve mucho rato así. Pensaba en las cosas que Jacob me quería decir. Secretamente, yo deseaba que…
Mi cel vibró. Alargué una mano y lo tomé. Seguía vibrando. Abrí un ojo y en la pantalla decía: “Jake”.

-¿Sí?-casi se me sale un bostezo.

-¿Estabas durmiendo?-dijo burlón mi mejor amigo.

-Algo así. ¿Dónde estas?

-Yendo a La Push.

-Ah…Creí que ibas a venir.-le eché un vistazo a la hora.

-Hum…-titubeó.-Creo que quizás el Martes. Estoy ocupadísimo Cam…

Me eché abajo.

-¿El Martes?-repetí.-Jacob, me matará la ansiedad.  Hoy vino Edward a preguntarme cosas sobre ti y Max…Algo de lo que no sabía…

-¡¿Cullen?! ¿De verdad? ¿Qué le dijiste?-su voz sonaba rígida.

-Que no sabía nada. Y es cierto, ¡Ustedes ya no me dicen nada!

-¿Ustedes? ¿Qué te oculta Max?-no sonaba muy realista.

-Tú me dirás.-suspiré y cambié el celular de oreja.

-Hum…

-Así que dime.-dije con voz dulce.

-No te puedo decir ahora.-repuso él.

-¿Qué? ¿Por qué?

-Porque no puedo.-parecía nervioso. Suspiré.-Lo siento, Cam. Quizás pasado mañana…

-Okay.-dije resignada.-¿Me lo prometes Jake?

-Sip.-lo podía imaginar sonriendo perfectamente.

-Bueno…Adiós. Te quiero.

-Adiós, Camie. Y yo a ti.-y cortó.

Capitulo 4 / Max


-Bonitos pijamas –dijo enderezándose, pues había estado acostado en la cama. Él sonreía y miraba a Cam.
            Ella lo miraba. Por un segundo su mirada se iluminó y sonrió, pero al recordar la promesa se calmó un poco.
            -Hola Jake –dije sonriendo. No era sínica, de verdad me caía bien, pero… ¡¿Tenía que ser justo hoy?!
            -Hola Max –por un segundo me miró. Luego volvió a centrarse en mi amiga- Hola Cam.
            Ella lo saludó con una gran sonrisa. Me senté en la cama dejando un espacio entre Jake y yo, para Cam. Ella lo observaba y luego a mí. Le hice un pequeño movimiento de cabeza y comprendió, ya que lo abrazó al tiro.
           
            -¿Cómo es que aún siguen en pijama? –rió el cuando Cam se sentó a su lado.
            -¿Cómo es que no tienes frío? –reí.
            -Así se dice –comentó riendo aún.
            Y era cierto. Jake andaba como siempre; unos jeans hasta la rodilla con el borde deshilachado y una polera manga corta negra.
            -Veníamos a vestirnos –aclaró Cam.
            -¿Entonces llegué en buen momento? –bromeó Jake juntando las manos.
            Cam y yo le tiramos unos cojines. Reímos. Ellos se miraban de vez en cuando y yo empezaba a sentirme extraña y sobrante.

            -Iré a ver a Dean mientras tanto –dijo él levantándose.
            Y salió.
            Juntamos nuestra ropa y nos vestimos en silencio. Esto había tirado nuestros planes por la borda.


Estábamos en la cocina preparando algo para almorzar, cuando Jake comentó:
-Deberías cerrar bien tu ventana, Cam.
La aludida rió en forma de respuesta mientras preparaba una salsa. Yo revolvía unos fideos.
Jake se acercó a Cam y la abrazó por la cintura por desde atrás. Ella se sonrojó un poco y fingió concentración en la salsa.
Miré por la ventana rápidamente, luego a los fideos. Estaban casi listos. Esperé unos segundos y dije:
-Jake, ¿puedes poner la mesa, por favor? –indiqué los fideos- Están casi listos.
            Se separó de Cam y puso la mesa. Cam me ayudó a servir los fideos y llamó a Dean.

            Almorzamos entre broma y broma, riendo bastante. Luego Dean subió a jugar a su habitación y nosotros fuimos al living.
            Prendimos la televisión y pusimos un canal en el que daban una peli con pinta de interesante, cuando a Cam le llega un mensaje.

            -Promociones basura –dijo dejando el celular en la mesa de centro.
            Noté que Jake estaba un poco ansioso o nervioso, y miraba a Cam como si quisiera decirle algo.
            -Vuelvo en un momento –dije levantándome, sin mirarlos.
            Subí las escaleras rápidamente y una vez en mi pieza, junté mis cosas y entré en el baño.
            Me miré fijamente en el espejo.
                       
            -Tres son multitud. –me dije- En especial si son ellos y yo.
            Fui a la pieza de Dean y me despedí. No quería que me fuera.
            -Es que debo irme, me esperan –respondí cuando me preguntó por qué.
            No iba a decirle la verdadera razón.
            Bajé las escaleras cargando mis cosas. Las tiré al suelo y fui al living.

            -Me voy –informé.
            -¿Qué? –exclamó Cam- ¿Por qué?
            La miré y me aseguré de que entendiera. No iba a quedarme ahí. Todo se fue por el WC.
            -jeremy me espera –mentí. Jer había ido a por ahí con amigos a jugar a la pelota.
            -Dale mis saludos –dijo Jake.
            -Ok. –Sonreí.
            Cam me miraba fijamente.
            Me despedí y tomé mi saco y mi mochila. Tiré todo en el asiento trasero del auto y encendí el motor.
            Pisé el acelerador y me fui.


            Una vez en mi casa, dejé todo tirado mi cuarto. Me había puesto jeans negros con una polera, así que tuve que sacar del closet un polerón. Saqué mi favorito; uno calipso estilo canguro con capucha.
            Metí unas horquillas en mi bolsillo por si a caso y salí a caminar.

            Muy poca gente, casi nadie, estaba en la calle. Creo que había un campeonato de algo en la tele.
            Había caminado con suerte unas cuadras, cuando alguien exclamó a mis espaldas:

            -¡Max!
            Yo iba con la capucha puesta, así que me sorprendí de que me reconocieran. Me volteé y vi al perfectamente despeinado Edward Cullen sonriéndome.
           
            -Hola Ed –saludé con una débil sonrisa.
            Me bajó la capucha y pasó su brazo por mi espalda.
            -¿Caminemos juntos? –preguntó sonriendo.
            -Bueno.

            Metí las manos en el bolsillo del polerón y empecé a jugar con las horquillas. Caminábamos en silencio, cuando él pasó su brazo nuevamente por mis hombros, pero esta vez a modo de abrazo y me acercó a él.

            -Hueles a perro –dijo riendo un poco.
            -¿Qué? –frené de golpe y lo miré extrañada.
            -Olvídalo –seguía riendo y me impulsó a caminar.
            -Dime.
            -En otro momento –dejó de reír inmediatamente.
            Me rendí. Sabía que no conseguiría nada.
            -¿Cómo me reconociste? –pregunté luego de un rato.
            -Tu olor, forma de caminar, una mente que no puedo leer, –me sonrió- silueta –me miró con algo extraño y diría travieso en los ojos.
            -Edward –reí sonrojándome por su último comentario.
            Miró hacia todos lados, luego, en menos de un segundo sentí sus manos en mi cintura y terminé sujeta a su espalda mientras él corría.

            -Esto podría considerarse secuestro –susurré en su oído.
            -Correré el riesgo –contestó riendo.
            Se internó en el bosque.
            -¿A dónde…? –me interrumpí- ¡EDWARD!
            Él reía mientras saltaba de rama en rama. Cuando estuvimos en la parte más alta del gran árbol, me puso a su lado, sujetándome por la cintura.

            -Wow –dije sujetándome a su polera fuertemente para no caer. Cerré los ojos.
            Además de aso, me apegué lo que más pude a él. Eran muchos metros de caída.
            -No pasará nada –él me sujetaba por la cintura, acercándome a él.
            Aún con los ojos cerrados, pegué mi rostro a él.

            -Bajemos, –le pedí- por favor.
            Me tomó como sui fuera un bebé y en cinco segundos ya tenía mis pies en tierra.
            -Gracias –solté el aire que tenía contenido. Me aparté de él inmediatamente- Lo siento.
            -¿Miedo a las alturas? –preguntó apoyándose en un árbol.
            -Pero sólo a las grandes. No se como me subo a los aviones.
            -Entonces, yo lo siento.
            -No importa –sonreí- No sabías.
            Me miró fijamente hasta que desvié la mirada. Odiaba ser yo la que dejaba de mirar y no él.
            Pude sentir perfectamente las veces que volvió a mirarme.

            -¿Caminemos? –pregunté levantándome luego de varios minutos de silencio.
            Se enderezó y me siguió.
            Anduvimos entre los árboles como diez minutos, los cuales pasaron sin más sonido que nuestros pasos y mi respiración.
            Cuando nos encontramos con un tronco que cruzaba nuestro camino, Edward lo saltó y luego extendió su mano para ayudare. No es que fuera necesario, el tronco no era tan grande, pero tomé su mano y pasé por el tronco.
            Él no soltó mi mano después de eso.

            Pasaron unos pocos minutos, cuando fingí toser y, para de soltarme de Edward, me tapé la boca con ambas manos.
            Un escalofrío recorrió mi espalda cuando una brisa helada pasó. Volví a poner la capucha sobre mi cabeza y seguí caminando con las manos en el bolsillo. Ya se empezaban a ver las calles, pero de lejos.

            Pasé una mano por el brazo contrario, otra brisa pasó, para calentarlo un poco. Tampoco es que estuviera muerta de frío.
            Me volteé a ver a Edward, él estaba muy cerca de mí. Retrocedí unos pasos hasta que sentí la corteza de un árbol en la espalda. Él avanzó.

            Por un segundo me asusté, pero la sensación se fue tan rápido como apareció. Reemplazada por nervios.
            Con una mano apoyada entre mi cintura y cadera, y la otra en mi rostro, Edward se acercó más.
            Inclinó mi rostro hacia atrás, y me besó.

            No supe como responder a eso, sólo que yo no iba a devolverle el beso.
            Puse mis manos en su pecho para apartarlo, pero él envolvió mi cintura con ambos brazos. Intenté voltear la cabeza pero él no me dejaba. ¡No quería sus labios en los míos! Definitivamente no. Pero…
            Resistencia. ¡Qué difícil!
            Edward empezó a pasar sus labios por mi cuello y se detuvo de golpe.
            Fue en ese momento en que noté que él antes tenía los ojos negros. No dorados. No sangre.
            Él empezó a  apretarme más contra el árbol. Mi corazón se aceleró. Intenté moverme, pero fue en vano.
            Empujé su pecho, pero no se movió ni un milímetro. Me congelé por unos segundos, mi cuerpo no se movía. Sentí los labios de Edward moverse en mi cuello. Edward tiró del cuello del polerón para tener acceso a la zona de mi clavícula.

            -Ed… Edward –mi voz reflejaba el pánico que sentía.
            Sentí una lágrima resbalando por mi mejilla. Él me iba a morder. A matar. O a transformar.
            Ninguna posibilidad era muy alegre ni alentadora.

            -Por favor –supliqué en un hilo de voz.
            Escuché un ruido como de pisadas, miré fugazmente detrás de Edward y vi movimiento.
            Si eran humanos estaban fritos… ¿Pero y si eran los Cullen? Me salvo. ¿Y si son otros vampiros?
            Mejor ni pensarlo.
            Cerré los ojos.

Edward se enderezó de golpe al tiempo que oí un ruido sordo, como un golpe.
            Yo resbalé, con el tronco en mi espalda, hasta que quedé sentada en el suelo. Más bien tirada sobre él.
            Al abrir los ojos vi una sombra sobre mí. Luego noté que eran pelos. Había una criatura gigante, peluda y negra sobre mí.
            Como una idiota, busqué a Edward con la mirada apoyándome en el codo y lo vi rodeado de unos perros… Gigantes.
            El perro se me acercó y noté que era un lobo, pero aún más grande de lo normal.

            Esto no tenía sentido. ¿Por qué Edward les temía a esos lobos? ¿No sería más fácil matarlos? ¿Por qué ellos no huían de él como los otros animales?
            Empecé a marearme y me dejé caer en el suelo cerrando los ojos. ¿Por qué el lobo no me mataba o algo?

            Escuchaba el ruido que hacían los lobos y Edward, sentía al lobo negro junto a mí, mi respiración agitada, mi corazón a punto de explotar… Sudor frío y un estúpido mareo… La tierra húmeda en mi rostro…
            Edward salió corriendo y los lobos lo siguieron… Sólo cuando estuve sola escuché pasos desde el otro lado, pero no abrí los ojos.

            -¡Max! –exclamó una voz familiar, prácticamente la culpable de que me fuera sola.
            Abrí los ojos al tiempo que él se me acercaba y pasaba su brazo por mi espalda ayudando a sentarme.

            -¿Estás bien? –su tono era de preocupación y su expresión también.
            -Jake –conseguí balbucear- No tienes ni idea de…
            Me interrumpí y solo ahí recordé mi cuello. Me llevé rápidamente la mano a él, pero no tenía nada. Un suspiro de alivio salió de mí.
            -Créeme, -dijo él revisando mi cuello él mismo- lo sé todo.
            -¿Qué?
            -Max, escúchame, -tomó mi rostro entre sus manos- Hay más en esto y… -se interrumpió- ¿Tienes frío?
            Sólo en ese momento noté que estaba temblando… Y bastante.
            -Un poco, pero creo es más el shock.
            -Te llevaré a casa, ¿hay alguien ahí?
            -Jeremy salió por todo el día, así que no.
            -Tus pa… No importa.
            Padres. Auch.
            -Voy a hacer algo, por favor no preguntes nada aún.
            -Ok.
            -Te subirás a mi lomo –dicho esto se paró detrás de unos matorrales.
            Yo me quedé esperando totalmente extrañada,
            Unos movimientos y salió un gran lobo café que se me acercó. Yo me acerqué al árbol. Esto debía ser broma, ¿otro lobo?
            Se me acercó lentamente y se detuvo. Me miraba fijamente a los ojos.
            Una idea se asomó en mi mente.

            -¿Jacob? –pregunté.
            El lobo asintió y se volteó, ofreciendo su lomo.
            Me levanté y me acerqué lentamente. Me detuve a su lado. El lobo, Jacob, me pasaba la altura de la cintura. Y yo no soy baja…
            Volteó la cabeza y… ¿Fue un cariño? Hizo que mi mano pasara por ella. Para dar confianza, supuse.
            Me subí a su espalda y procuré afirmarme bien. Empezó a correr tan rápido, que me sentí en la espalda de Edward. La velocidad sobre pasaba lo natural.

Tuesday 24 January 2012

Comeback!!!

Hola sume...firstly nak cite pasal comeback2 artis kpop yang skang nie ngah hot..hehehe..Antaranya cam Teen Top,MBLAQ,Super Junior Eunhyuk&Donghae,NS Yoon G dan macam lagy...sebenarnya banyak tauw agy group2 band kpop yg ngah wt comeback nie..tapi just malas jerk nak cite banyak2..hehe..takowt korg x nak bace karang klu dah banyak2 nie..hahah..so ape kate .korg check out sendiri kat bawah..ok.:

TEEN TOP



MBLAQ



SUPER JUNIOR EUN HYUK & DONGHAE



NS YOON G/JI


K lah..sampai situ jerk..harap korg suke..aku tak selalu update sangat pasal artis kpop nie..kadang2 jerklah...hehe..bz study..Kbai:)





Monday 23 January 2012

Zoë


Leila and I found our new puppy on Sunday afternoon - an Australian Shepherd.  Her name will be Zoë.  She was born on Nov 16, 2011 (only a few days after our house began construction) and will be joining us at home in about three to four weeks after we've had a chance to move in and unpack a bit.  Honestly, though, I plan on being completely unpacked and ready for her (I can't stand things that need doing ... I just do them - so, I don't plan that we'll be living out of boxes for more than a day or two).

We're both very excited.  I find myself saying her name all of a sudden during the day in my head at work ... "Zoë" ... on the commute home ... "Zoë" ... and when Leila and I are at home ... "Zoë!"  Our breeder was clever enough to ask that we let her know the name, so she can start calling her by it in the meantime.

Here are a couple of peektures:

Here's a recent photo.  I really love the tri-color fur she has - very happy we got her!  Visitors are so very welcome to stop by and play.  We already know our friend Jack is excited to come and meet her, and we're happy we'll have Zoë around when our nieces have a sleepover at our place as soon as we're all set up.


This is Zoë at about a month old - we're a little sad we didn't get to see her like this, but she'll be just about three months when she joins our family - still plenty of puppy left in her! :)


Thiên Long thập nhị


Trước thềm năm con Rồng, chúc mọi người một năm thật rộn rã, tiền rơi rào rào, lúc nào cũng cười rộn ràng, rần rần những lúc cần rần rần, rạo rực tuổi xuân, luôn ca hát ríu rít, réo rắt, và nhất là không run rẩy trước những khó khăn. Năm mới thật rình rang nha mọi người !

Và không có gì tuyệt vời hơn là bắt đầu một năm mới với một bản cover rực lửa như thế này. Với lời nhắn nhủ rằng là dù ta sống trong xã hội có nhiều biến cố nhưng hãy bằng mọi cách tìm được nơi "Safe and sound" cho chính mình để bước chân ta sẽ có nơi để tìm đến mỗi lần thấy "động" , cũng như để bước chân ấy sẽ không bao giờ bị lạc lối giữa dòng đời tréo ngoe



Mega Giveaway 2012 Belog Nemomimosh

okay,firstly nak ucap bebanyak terima kasih kat cik nemomimosh sebab anjurkan contest nie..and special thanks to cik Afini kite yang tagged saye..arigatou gozaimasu!!!hehe
Ok..nie 3 orang yang bertuah kerana di tag oleh saye..hehe:

Ok..done!!!x tahu nak cakap ape lagi..nie jerk kowt..hehehe..bagi sape2 yang nak join contest nie..blehlah contact kat cik nemomimosh kite..hehe..just a cute and simple entry..jgn lupe komen ok..thnx yo..Kbai:)